من از خرید یک DSLR پشیمان هستم و برندهای گوشی های هوشمند را برای آن مقصر می دانم

من یک علاقه‌مند به عکاسی هستم. من هستم که فردی از هر گروه که در تعطیلات است سعی می کند بهترین عکس از غروب خورشید را انتخاب کند یا کوه های پوشیده از برف را با تقارن ثبت کند. فضای ذخیره سازی Google Photos من از مرز 100 گیگابایت گذشته است. و طبق برنامه گالری گوشی من، در شش ماه گذشته روی 8236 عکس کلیک کرده ام. به جرات می توان گفت، من دوست دارم هر بار که چیزی نظرم را جلب می کند دکمه شاتر را بزنم.

با توجه به این – و برای دنبال کردن اشتیاق (نسبتاً گران)م – سرانجام سال گذشته یک دوربین اختصاصی برداشتم. من با یک سونی a6400 رفتم — یک دوربین کامپکت بدون آینه با سیستم لنز APS-C. در حالی که در چند هفته اول به طور گسترده از آن استفاده می کردم، به زودی متوجه شدم که دوربین داخل کمد من نشسته است – در کیسه مکملی که فروشنده به عنوان بخشی از تبلیغات در بسته بندی آن قرار داده بود استراحت می کند.

آنجا بود که از خودم پرسیدم – آیا علاقه‌ام به عکاسی را از دست داده‌ام؟ شانسی وجود ندارد. آیا در استفاده از دوربین مشکل داشتم؟ جواب منفی. آیا لنز کیت خروجی را محدود می کرد؟ بله، اما من یک لنز پرایم 50 میلی متری هم انتخاب کرده بودم، بنابراین دستگاه مطمئناً مقصر نبود. کمی تأمل کردم و متوجه شدم – نه من مقصر بودم و نه دوربین. گوشی هوشمند من بود.

شروع عکاسی محاسباتی

بیایید با آن روبرو شویم – دوربین ها در مقایسه با گوشی های هوشمند، سخت افزار نوری بسیار بسیار بهتری دارند. سنسورهای بزرگ، سیستم لنز قابل تعویض، لنزهایی با دیافراگم باز و زوم اپتیکال، و غیره. ترکیبی از همه این پارامترها منجر به خروجی تصویر برتر در مقایسه با یک گوشی هوشمند می شود – یا اینطور که شما فکر می کنید.

در واقعیت، عکاسی محاسباتی و الگوریتم‌های پردازش تصویر در چند سال گذشته به شدت بهبود یافته‌اند – شکاف بین سخت‌افزار و نرم‌افزار را پر کرده است.

فقدان سنسور بزرگ برای گرفتن نور بیشتر با انباشته شدن چند فریم در حالت شب که در اکثر گوشی های هوشمند وجود دارد جبران می شود. بوکه یا کاهش فوکوس ایجاد شده توسط یک لنز با دیافراگم باز به راحتی با استفاده از حالت پرتره تکرار می شود. اگرچه این‌ها جایگزین‌های کاملی برای نتایج تولید شده توسط سخت‌افزار بهتر نیستند، اما آن‌قدر نزدیک هستند که مصرف‌کننده‌های عمومی مانند شما و من از ایرادات جزئی آن ناراحت نمی‌شوند.

سنسورهای بزرگ و تعداد مگا پیکسل

هر چند صرفاً مربوط به نرم افزار نیست. در کنار تمام الگوریتم‌های فانتزی، حسگرهای دوربین گوشی‌های هوشمند در چند سال گذشته به شدت بهبود یافته‌اند. سخت‌افزار گوشی‌های هوشمند از لنزهای کوچک با دیافراگم‌های باریک گرفته تا سنسورهای عظیم ۱ اینچی که با دوربین‌های نقطه‌ای و عکس‌برداری از پا به پا هستند، راه درازی را پیموده‌اند.

من در حال حاضر از Xiaomi 14 Ultra استفاده می کنم، با دوربین اصلی دارای سنسور 50 مگاپیکسلی 1 اینچی. میزان نوری که به همراه بوکه طبیعی جذب می کند، باور نکردنی است. اگر چند سال پیش به من می‌گفتید که دوربین گوشی‌های هوشمند تا این حد پیشرفته می‌شوند – حداقل از نظر سخت‌افزاری – باور نمی‌کنم.

حتی آیفون 15 پرو مکسی که قبل از تغییر به شیائومی 14 اولترا استفاده کردم، مجموعه‌ای از دوربین‌های فوق‌العاده داشت. در حالی که سنسور آنقدر بزرگ نبود، پیشرفت‌های سخت‌افزاری مانند تثبیت‌کننده تصویر با تغییر سنسور همراه با پردازش اپل منجر به تصاویر زیبایی شد.

تطبیق پذیری بسیار

بزرگترین معامله برای من هنگام استفاده از دوربین این واقعیت است که باید 2 تا 3 لنز را برای فواصل کانونی مختلف با خود حمل کنم. هنگامی که من در سفر هستم، این یک مشکل بزرگ است زیرا یکی، وزن اضافی به کوله پشتی من اضافه می کند، و دوم، من باید در هنگام دست زدن به لنزها دقت بیشتری داشته باشم. یک گوشی هوشمند مدرن این مشکل را با قرار دادن چندین دوربین با فواصل کانونی مختلف حل می کند.

6 فاصله کانونی در یک

به عنوان مثال، Xiaomi 14 Ultra دارای یک دوربین اصلی با فاصله کانونی 23 میلی متر است. این برای مناظر، عکس های گروهی و تقریباً هر تصویر اساسی که می خواهید روی آن کلیک کنید ایده آل است. اگر می‌خواهید موارد بیشتری را در قاب قرار دهید، تیرانداز 12 میلی‌متری فوق عریض وجود دارد. چه یک بنای یادبود بلند باشد و چه یک مدرسه، فضای زیادی را در قاب ایجاد می کند. حتی می توانید با یک دوربین فوق عریض چشم اندازهای فوق العاده ای داشته باشید.

در حالی که این دو لنز بسیار رایج هستند، 14 Ultra یک قدم جلوتر است و شامل دو دوربین زوم است. یک لنز تله فوتو 75 میلی‌متری وجود دارد که برای پرتره‌ها و اشیایی که کمی دور هستند عالی است. در نهایت، لنز پریسکوپ 120 میلی‌متری دسترسی بیشتری را برای عکاسی از حیات وحش یا معماری دوردست فراهم می‌کند. این چهار فاصله کانونی در یک تلفن است. چشمگیر است، درست است؟ خوب، این نیست.

دوربین اصلی – به لطف این واقعیت که دارای 50 میلیون پیکسل برای کار با آن است – برش حسگر بدون تلفات را ارائه می دهد. این به این معنی است که می‌توانید روی عکس‌ها در ابعاد 2X یا 46 میلی‌متری بدون از دست دادن جزئیات کلیک کنید. علاوه بر این، سیستم لنز شناور شیائومی به این معنی است که می‌توانید از لنز 75 میلی‌متری برای عکس‌های ماکرو نزدیک استفاده کنید که به شما توانایی بیشتری می‌دهد. و از تجربه من، نتایج در حالت ماکرو کاملاً خیره کننده است!

علاوه بر این، لنز پریسکوپ 120 میلی‌متری – به لطف برخی جادوهای هوش مصنوعی – می‌تواند عکس‌های قابل استفاده در 10X (240 میلی‌متر) و حتی تا 30X (720 میلی‌متر) را در صورت وجود نور کافی تولید کند. این باعث می شود تلفن به طرز دیوانه کننده ای همه کاره باشد! اساساً، شما تا شش فاصله کانونی در دستگاهی دریافت می‌کنید که در جیب شما قرار می‌گیرد و می‌تواند تماس برقرار کند، پیام ارسال کند، بازی کند، و غیره. حالا این یک برد مطلق است!

در مقایسه با دوربینی که هر بار که می‌خواهم در فواصل کانونی متفاوت عکاسی کنم، از من می‌خواهد لنز را عوض کنم، فشار دادن دکمه‌ای برای جابه‌جایی بین لنزهای مختلف چنین تسکین‌دهنده‌ای است!

خیلی کم برای تفکیک (برای مصرف کننده متوسط)

قبل از اینکه همه شما علاقه مندان به دوربین به سراغ من بیایید – نمی گویم یک تلفن هوشمند می تواند جایگزین دوربین شود. نه، هنوز راه زیادی در پیش است و این احتمال وجود دارد که هرگز اتفاق نیفتد. اما، برای مصرف‌کننده‌های معمولی، تشخیص تصویری که با یک دوربین ۲۰۰۰ دلاری گرفته شده در مقابل یک عکس با یک گوشی ۱۰۰۰ دلاری، بسیار کم است.

امروزه بیشتر تصاویر برای به اشتراک گذاشتن در پلتفرم های رسانه های اجتماعی یا برنامه های پیام رسانی قرار دارند. این برنامه‌ها از قبل تمایل به فشرده‌سازی عکس‌ها و کاهش کیفیت آن‌ها دارند، بنابراین جزئیات در هر صورت اهمیت چندانی ندارند. بنابراین، نگاه کردن به پیکسل برای دیدن اینکه کدام عکس خانه را به وضوح در پس‌زمینه نشان می‌دهد، راه خوبی برای مقایسه دوربین با یک تلفن مدرن نیست.

به سادگی خوب به نظر می رسد

وقتی روی عکس‌های کوه‌ها، سواحل، محصولات و حتی انسان‌ها کلیک می‌کنید، دوربین گوشی هوشمند آنقدر پیشرفته شده است که می‌تواند عکس‌های کلیک شده با دوربین را مطابقت دهد. در واقع، به لطف پردازش نرم‌افزاری پیچیده، عکسی که توسط یک تلفن گرفته می‌شود، حتی ممکن است برای مخاطبان شبکه‌های اجتماعی Gen-Z با طیف دینامیکی و اشباع اضافی جذاب‌تر به نظر برسد.

البته، علاقه مندان به عکاسی می‌دانند که تصاویر RAW که با دوربین کلیک می‌شوند، انعطاف‌پذیری زیادی برای بازی با نقاط برجسته و سایه‌ها به شما می‌دهند – که اساساً منجر به تصویر بهتری می‌شود. اما، اکثر مصرف کنندگان نهایی نمی خواهند این تلاش اضافی را انجام دهند. آنها به سادگی می خواهند به یک سوژه اشاره کنند، کلیک کنند و یک عکس آماده برای اینستاگرام بگیرند.

به تمام تصاویر موجود در این بخش نگاه کنید. آیا آنها دقیقاً صحنه را در زمان تصویربرداری نشان می دهند؟ شاید نه. اما آیا آنها جذاب هستند؟ آره. و این چیزی است که برای اکثر مردم اهمیت دارد. عکس‌هایی که از تلفن‌ها کلیک می‌شوند، حال و هوای خاصی دارند یا برایشان جذاب هستند – که تنها با ویرایش‌های اضافی می‌توان به عکس‌های دوربین دست یافت.

اگر یک یا دو یا حتی پنج عکس باشد، بد نیست برای ویرایش آنها تلاش کنم. اما اگر اخیراً با 500 عکس از تعطیلات برگشته باشم، می توانم با اطمینان بگویم که ویرایش ها را به تعویق می اندازم و تصاویر برای همیشه روی کارت SD می مانند.

به اشتراک گذاری آسان

این من را به این واقعیت می رساند که تمام تصاویر کلیک شده از دوربین من ابتدا باید به رایانه من و سپس به تلفن من منتقل شوند اگر بخواهم آنها را به اشتراک بگذارم. این مرحله اضافی اصطکاک کافی را برای من به تاخیر می اندازد تا کل فرآیند را به تاخیر بیندازم. علاوه بر این، بسیاری از لپ‌تاپ‌های جدید فاقد کارتخوان SD داخلی هستند، بنابراین باید یک دانگل جداگانه خریداری کنید. یک عنصر دیگر از اصطکاک.

اکثر دوربین های مدرن می توانند عکس ها را به صورت بی سیم با تلفن شما به اشتراک بگذارند. اما، تجربه من عمدتاً با سونی a6400 مورد توجه یا از دست دادن بوده است. من یک بار سعی کردم 30 عکس را منتقل کنم و این روند پس از پنج عکس اول شکست خورد. مجبور شدم یک بار دیگر انتقال را آغاز کنم و نسبتا کند بود.

برعکس، کلیک کردن با یک تلفن به من امکان دسترسی فوری به اشتراک گذاری عکس ها را در هر پلتفرمی که می خواهم می دهد. حداکثر چند ضربه دورتر است. علاوه بر این، امکان همگام‌سازی عکس‌های شما مستقیماً با فضای ابری را نیز باز می‌کند. با Google Photos، می‌توانم فوراً به تصاویرم در رایانه یا iPad خود بدون هیچ گونه فرآیند دستی دسترسی داشته باشم.

آرامش ذهن > بهبود جزئی در کیفیت

مهم‌تر از همه، سهولتی که می‌توانم گوشی‌های هوشمندم را در جیبم به هر کجا که می‌روم، بر دردسر حمل یک کیف دوربین اضافی با دسته‌ای از لنزها غلبه می‌کند. تجهیزات دوربین گران است، بنابراین من مجبور هستم هر زمان که آن را حمل می کنم مراقب باشم. و این یک حس نگرانی اضافی را اضافه می کند، که وقتی می خواهم از تعطیلات لذت ببرم نمی خواهم.

من ترجیح می‌دهم کمی کاهش کیفیت عکس را تحمل کنم تا درد اضافی دست زدن به بدنه دوربین با 3 تکه شیشه بسیار گران قیمت.

آیا باید در سال 2024 دوربین بخرید؟

برخی از موارد لبه ای وجود دارد که من هنوز هر از گاهی گرد و غبار دوربینم را پاک می کنم. من محصولات موجود در این وب سایت را بررسی می کنم تا تمام عکس های محصول من با استفاده از Sony a6400 گرفته شود. من شخصاً احساس می‌کنم عکس‌های محصول وقتی با دوربین گرفته می‌شوند حرفه‌ای‌تر به نظر می‌رسند، مخصوصاً با یک لنز خوب. پرتره های انسانی جنبه دیگری است که در آن یک گوشی هوشمند با تاری جعلی نمی تواند با بوکه طبیعی خود به دوربین نزدیک شود.

ضبط ویدیو زمینه ای است که دوربین های سنتی در آن برتری دارند. در حالی که اکثر دوربین‌ها ویدیوهای با ظاهر بهتری تولید می‌کنند، جنبه دیگری که باید در نظر گرفت این است که به لطف OIS و EIS، تثبیت‌کننده گوشی‌های هوشمند بهتر است. بسیاری از دوربین‌های سطح ابتدایی تثبیت‌کننده تصویر درون بدنه ندارند، بنابراین باید به لرزش‌گیر موجود در لنز اعتماد کنید.

اگر قصد دارید عکاسی را به عنوان یک کنسرت جانبی انجام دهید، یا حرفه شما شامل کلیک کردن روی عکس‌های با کیفیت بالا است، خرید دوربین همچنان منطقی است. اساساً، اگر خرید دوربین می تواند به شما در سود مالی کمک کند، می تواند انتخاب هوشمندانه ای باشد. اما، برای یک جو معمولی، یک گوشی هوشمند خوب – مانند Xiaomi 14 Ultra در مورد من، یا حتی iPhone 15 Pro Max که قبلاً استفاده کردم – در 99٪ مواقع این کار را انجام می دهد. نه تنها باعث صرفه جویی در هزینه شما می شود، بلکه می توانید از نگرانی در مورد ایمن نگه داشتن دوربین ها و لنزهای خود در برابر قارچ و آسیب نیز جلوگیری کنید.

همانطور که در ابتدا گفتم، من یک هستم عکاسی علاقهمند. اهل دوربین نیست. بنابراین تا زمانی که عکس‌های من خوب به نظر می‌رسند، در مورد اینکه با چه چیزی روی آن‌ها کلیک کردم، خیلی اذیت نمی‌شوم.