توضیح: تفاوت بین HDR، HDR10 و Dolby Vision

در چند سال گذشته، ما شاهد پیشرفت های عمده ای در فناوری تلویزیون بوده ایم. از رزولوشن بالاتر گرفته تا پیشرفت در فناوری پنل، تلویزیون‌های امروزی می‌توانند بسیار بیشتر از آنچه در حدود 5 تا 10 سال پیش از پیشینیان خود انتظار داشتید، انجام دهند.

یکی از بزرگترین پیشرفت‌های این فهرست، ظهور محدوده دینامیکی بالا (HDR) و زیرفرم‌های مختلف آن است. در این توضیح، ما سعی خواهیم کرد به برخی از سوالات مهم پاسخ دهیم، از جمله اینکه HDR چیست و استانداردهای محبوب آن مانند HDR10، HDR10+، HLG و Dolby Vision را ابهام‌زدایی کنیم.

اما قبل از اینکه به توضیح بپردازیم، توصیه می کنیم برخی از پوشش های گسترده خود را در اطراف تلویزیون ها نیز بررسی کنید.

حالا با این موضوع، بیایید به چیزهای سرگرم کننده بپردازیم.

HDR چیست؟

بیایید با سوال بسیار مهم شروع کنیم: HDR چیست؟

به زبان ساده، HDR یک تکنیک تسلط بر محتوا است که نوید ارائه کیفیت تصویر چشمگیرتری را در مقایسه با سیگنال های پخش نسل قدیمی می دهد. HDR رنگ و کنتراست را در یک قاب برای بهبود کیفیت کلی تصویر افزایش می دهد.

محتوای تسلط بر HDR حاوی داده های بیشتری نسبت به محتوای SDR است و به همین دلیل قادر به نمایش طیف وسیع تری از رنگ ها و کنتراست بیشتر بین مناطق تاریک و روشن در کادر است. چنین محتوایی معمولاً برای استفاده از طیف رنگی گسترده، کنتراست بالا و هایلایت های روشن با هم تسلط پیدا می کند تا ویدیوهای خیره کننده روی صفحه را به هم بچسبانند.

یکی از موارد مهمی که در اینجا باید به خاطر داشته باشید این است که HDR کار کند، به پشتیبانی از دو طرف نیاز دارد – هم از تلویزیون و هم محتوای دارای HDR. خوشبختانه، هر دوی این ها امروزه به طور گسترده در دسترس هستند، با سرویس های پخش و همچنین کنسول های بازی مانند پلی استیشن و ایکس باکس که از HDR پشتیبانی می کنند.

صرف نظر از بخش بودجه آنها، اکثر تلویزیون های امروزی از پخش HDR نیز پشتیبانی می کنند. به این ترتیب، اگر به دنبال یک تلویزیون خوب برای پخش محتوای HDR هستید، پس نباید با مشکل مواجه شوید. با این حال، درک این نکته مهم است که فقط داشتن پشتیبانی از HDR یا یکی از فرمت‌های فرعی آن تمام چیزی نیست که به دنبال آن هستید.

کیفیت پخش محتوای HDR تا حد زیادی به تلویزیون و پنل آن بستگی دارد. به این ترتیب، محتوای HDR ممکن است لزوماً در یک تلویزیون مقرون‌به‌صرفه به‌اندازه تلویزیون‌های گران‌قیمت خوب به نظر نرسد. این به این دلیل است که همه تلویزیون‌ها یکسان ساخته نمی‌شوند، و گزینه‌های بودجه معمولاً پانل‌های خودنمایی می‌کنند که قادر به پوشش طیف رنگی گسترده، دستیابی به نسبت کنتراست بالا یا رسیدن به سطوح روشنایی خیره‌کننده نیستند.

بنابراین اگر به دنبال تلویزیون جدیدی هستید که می‌تواند محتوای HDR را آنطور که باید به نظر برسد، مطمئن شوید که پنل تلویزیون شما می‌تواند تقریباً کل – اگر نه به طور کامل – محفظه‌های رنگی مانند DCI-P3 و BT.2020 را پوشش دهد. . علاوه بر این، همچنین تضمین می‌کند که نسبت کنتراست بالا در ده‌ها هزار و روشنایی بالا را ارائه می‌دهد که اگر بیش از 1000 نیت نباشد، لمس می‌کند.

HDR10، HDR10+ و بیشتر: رمزگشایی فرمت‌های فرعی

در چند سال گذشته، ما شاهد تسلط بر محتوای HDR در قالب‌های مختلف بوده‌ایم. سازندگان محتوا معمولاً در حین تسلط بر محتوای خود به یک یا دو فرمت فرعی HDR پایبند هستند. اینها شامل HDR10، HDR 10+ یا Dolby Vision هستند.

بسته به نام تجاری و مقدار پولی که می خواهید خرج کنید، می توانید انتظار پشتیبانی از دو فرمت فوق الذکر را در تلویزیون خود داشته باشید. معمولاً ترکیب انتخابی HDR10 و Dolby Vision در تلویزیون‌های رده بالا مانند سونی و ال‌جی است، در حالی که سامسونگ از Dolby Vision دوری می‌کند و برای تلویزیون‌های خود از HDR10 و HDR10+ استفاده می‌کند.

علاوه بر اینها، HLG نیز وجود دارد. این قالبی است که توسط پخش کننده ها برای نمایش محتوا در HDR استفاده می شود. سرعت آن همچنان در حال افزایش است و تعداد زیادی از پخش کنندگان در حال حاضر در قطار HLG حضور ندارند.

با این حال، اکثر تلویزیون‌های میان‌رده و رده بالا قبلاً شروع به اضافه کردن پشتیبانی از این فرمت کرده‌اند تا این فرمت در آینده محبوب‌تر شود.

HDR10 در مقابل HDR10+

HDR10 بدون شک پرکاربردترین فرمت فرعی HDR در حال حاضر است. این استاندارد که در سال 2015 ایجاد شد، یک استاندارد باز است که به طور گسترده توسط سازندگان تلویزیون و سرویس‌های استریم استفاده می‌شود. به عنوان یک قاعده کلی، اگر محتوایی با HDR تسلط داشته باشد، به احتمال زیاد در HDR10 در دسترس خواهد بود.

برای واجد شرایط بودن به عنوان آماده HDR10، محتوا باید استانداردهای اساسی از جمله نمونه برداری رنگ فرعی 4:2:0، حداکثر روشنایی 10000 نیت، عمق 10 بیتی و استفاده از فضای رنگی BT.2020 را داشته باشد. اگر محتوای مورد نظر با این استانداردهای خاص مطابقت داشته باشد، می توان آن را HDR10 آماده نامید.

از طرف دیگر HDR10+ در سال 2017 ایجاد شد و از عمق 10 بیتی، حداکثر روشنایی 10000 نیت و نمونه‌برداری رنگ فرعی 4:2:0 استفاده می‌کند. با این حال، به طور عجیبی از نمایه طیف رنگ منسوخ تری استفاده می کند – Rec. 2100.

با وجود این، به دلیل یک دلیل بزرگ – نوع ابرداده است، به عنوان یک فرمت HDR پیشرفته تر از این دو در نظر گرفته می شود.

HDR10 از فراداده ایستا برای محتوا استفاده می کند. در مقایسه، HDR10+ از ابرداده‌های پویا استفاده می‌کند که امکان نقشه‌برداری از رنگ‌های پویا بین فریم‌ها را برای تجربه بصری واقعی‌تر و فراگیرتر فراهم می‌کند. مورد دوم به HDR10+ برتری آشکاری نسبت به HDR10 می دهد.

Dolby Vision: بهترین فرمت فرعی HDR؟

Dolby Vision بدون شک بهترین فرمت فرعی HDR موجود در حال حاضر است. محتوای تسلط بر آن به طور گسترده در اکثر پلتفرم‌های پخش جریانی در دسترس است. این در سال 2014 ساخته شد تا کیفیت تصویر درجه یک سینما را به تلویزیون ها بیاورد.

Dolby Vision از عمق رنگ بالای 12 بیت پشتیبانی می کند – بیش از 68 میلیارد رنگ در مقایسه با 1 میلیارد رنگ که توسط فرمت های رنگی 10 بیتی پشتیبانی می شود. این می تواند حداکثر میزان روشنایی تا 10000 نیت را کنترل کند و بسیار شبیه فرمت HDR10 می تواند رنگ ها را در ظرف BT.2020 نمایش دهد.

با این حال، با ارائه پشتیبانی از ابرداده پویا، ارتقای حیاتی را نسبت به HDR10 ارائه می‌کند. این به تلویزیون کمک می کند رنگ و روشنایی آن فریم خاص را به صورت پویا مدیریت کند و جلوه HDR را فریم به فریم برای تجربه تماشایی بسیار فراگیرتر از آنچه با محتوای دارای HDR10 بدست می آورید، بهینه کند.

از نظر عملکرد تصویر، Dolby Vision مسلما بهترین زیرفرمت HDR در حال حاضر است زیرا پهنای باند رنگی بسیار بیشتری را نسبت به فرمت‌های HDR10 و HDR10+ ارائه می‌دهد و همچنین از ابرداده‌های پویا مانند دومی پشتیبانی می‌کند. به علاوه، پذیرش گسترده آن توسط سازندگان محتوا و تولیدکنندگان تلویزیون، مطمئناً آن را به بهترین فرمت HDR تبدیل می کند.